ครั้งหนึ่งเราเคยได้รัก

     ฉันเคยชอบผู้ชายคนหนึ่งมาก ๆ และทำสิ่งที่น่าอับอายที่สุดสำหรับเขา  มันเป็นความรู้สึกผิดและตราบบาปติดตัวฉันมาจนถึงทุกวันนี้  ฉันมีหลายสิ่งหลายอย่างอยากที่จะพูดและบอกกับเขา  แต่มีคำหนึ่งคำแน่ ๆ ที่ชัเชดเจนและอยากบอกคือ  ขอโทษ  เขาก่อนเป็นอันดำบแรกนานแล้วนะที่ฉันไม่เจอเข่อีกเลยนี้ก็ผ่านมา  5  ปีแล้ว เมื่อก่อนวัยรุ่นก็ใจร้อน  คิดอะไรก็ทำโดยไม่นึกถึงความถูกผิดหรือความรู้สึกของใครก่อน  พูดง่ายคือไม่ไตร่ตรองก่อนโพสต์ โลกโซเซียลงั้นเหรอเล่นแล้วมันทำให้ฉันทำร้ายความรู้สึกที่ดีของใครคนหนึ่งไป  เขาคงอาย  และโกรธฉัน  แต่เขาจะรู้บ้างไหมว่าฉันเองก็ไม่เคยจะมีความสุขหรือสนุกกับมันเลยสักวัน  การที่เราทำร้ายความรู้สึกของคนที่เรารู้สึกดีด้วยมันมรมานนะ  แล้วเขายังไม่โอเครไม่ชอบหน้าเราทั้ง ๆ ที่เราคงเผลอชอบเขาไปแล้วมาก ๆ มันก็เจ็บแบบเหี้ย ๆ เลย  แต่ชีวิตก็คือชีวิตเราก็ต้องสู้และก้าวเดินต่อไป  เมื่อเราทำใจลืมเรื่องในอดีตไม่ได้เราก็เก็บมันไว้ในความทรงจำ ก็เท่านั้นเอง เรามีเรื่องต่าง ๆ ให้คิดให้ทำในทุก ๆ วันมันก็จะทำให้เราอาจจะไม่โฟกัสจุดมาก  แต่เมื่อไหร่ที่เราอยู่คนเดียว  ว่าง เหมือนมันมีสารเคมีบางอย่างในสมองของเนาะ  ที่ไหลและสั่งการให้เรามโนภาพไปเรื่อย  เหนื่อยใจจัง  และรู้สึกคิดถึงช่วงเวลามัธยมปลายมาก ๆ
      ฉันอาจจะไม่ได้ดีที่สุดแต่ฉันก็ไม่ได้เลวร้ายที่สุด  ฉันไม่ใช่คนที่ดีแต่ฉันก็ไม่ได้เลว   ฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ชีวิตไม่มีอะไรเลยและธรรมดาที่สุด  ไม่มีตัวตน  ทามกลางผู้คนมากมาย  ฉันเหมือนเงาของอากาศ  แต่ไม่ได้สำคัญ  อากาศที่หมายถึงความว่างป่าวไม่มีตัวตนเท่านั้นเอง
     ชีวิตนี้  ณ  ตอนนี้การที่จะมุ่งไปสู้อาชีพครูมันยาก  มันลำบาก  มันเหนื่อย  กาย  ใจ  แต่ฉันจะทำให้ได้จะเรียนให้จบ  จะสอบบรรจุครูให้ติด ฉันหวังอย่างนั้น แต่ตอนนี้ฉันก็พยายามอยู่กับใจ สติ  และความเป็นจริงให้มาก  ใช่ฉันท้อ  แต่ขอเวลาแป๊ปเดียวฉันจะลุกและสู้ฝ่าฟันต่อไป  รอให้สักคนคนที่รักฉันและสนับสนุนฉันได้เห็นความสำเร็จและใบปริญญานั้นฉันจะคว้ามาเพื่อตัวฉันและเขา
    ชีวิตที่ไม่ได้ดีและไม่ได้ร้ายมันก็พอใจแล้วที่ไม่ทุกข์  ตอนนี้ฉันคงจะสับสนอยู่  ไม่นานก็ดีขึ้น
สู้ ๆ สักวันถ้าน้องคนนั้นมาอ่านบล็อกนี้โปรดรับรู้ไว้ว่าพี่รักและมั่นคงต่อความรู้สึกเสมอ  ขอโทษและขอบคุณที่ทำให้พี่ได้เรียนรู้ อะไต่อมิอะไรมากมายในชีวิต